Położony na Alfamie kościół Santa Engracia był budowany przez blisko 300 lat. Z czasem stał się także miejscem pochówku – panteonem, mauzoleum – przeznaczonym dla najbardziej znanych Portugalczyków. Panteon narodowy zachwyca pięknym, barokowym wnętrzem i choć często omijany na turystycznych szlakach, z pewnością jest godny krótkiej wizyty.
Casa dos Bicos, czyli w tłumaczeniu „dom kolców” jest jedną z najbardziej urokliwych kamienic w obrębie centrum Lizbony. Swoją wyjątkowość zawdzięcza cudownemu ocaleniu podczas trzęsienia ziemi w 1755 roku. Ten fakt pozwolił na zachowanie się budynku w niezmienionej formie od czasu powstania przed kilkoma wiekami.
Igreja de Santo António de Lisboa, czyli świątynia im. świętego Antoniego w centrum stolicy Portugalii, jest przedstawicielem mieszanki stylów oraz nurtów barokowych i rokokowych. Patronem kościoła znajdującego się między dzielnicami Baixa i Alfama jest Antoni z Padwy, którego równie często współcześni chrześcijanie kojarzą z Lizboną.
Praça da Figueira jest jednym z licznych przykładów miejsc w Lizbonie, które zostały ponownie zagospodarowane po tragicznym skutkach trzęsieniu ziemi w połowie osiemnastego stulecia. Ten wspaniały w formie plac zaprojektowano w samym centrum dzielnicy Baixa, co ułatwia dostęp do niego dla wielu turystów odwiedzających stolicę Portugalii. Sama nazwa miejsca oznacza po prostu „skwer figowców”, chociaż współcześnie niewiele pozostało z oryginalnie posadzonych przed wiekami drzew.
Bazylika Estrela (Bazylika Królewska) i Klasztor Najświętszego Serca Jezusowego są położone w pewnym oddaleniu od centrum Lizbony. Sprawia to, że kompleks, całkiem niesłusznie, bywa omijany przez turystów poznających zabytki stolicy Portugalii. Uważni zwiedzający z pewnością docenią bogactwo barokowego wykończenia osiemnastowiecznej stylistyki. Przyjmuje się, że to właśnie on stanowi najznamienitsze dzieło portugalskiego baroku i architektów z Mafry, którzy są autorami m.in. pałacu narodowego w Mafrze.
Klasztor São Vicente de Fora (św. Wincentego za Murami) w Lizbonie jest wybitnym przykładem portugalskiego manieryzmu. Położony wśród stromych zboczy jednej z najstarszych dzielnic miasta – urokliwej Alfamy – obiekt został poświęcony świętemu Wincentemu z Saragossy, oficjalnemu patronowi Lizbony, którego pomnik można zobaczyć na pobliskim Largo da Portas do Sol.
Plac miejski, niegdyś imienia świętego Juliana został wytyczony staraniami architektów w 1755 roku, po tragicznym w skutkach trzęsieniu ziemi i tsunami, które zniszczyło dużą część zabudowań Lizbony. Wielka odbudowa stolicy kraju rozpoczęła się od stworzenia pewnych osi, mających stanowić bazę pod wizję przyszłych dzielnic. W części Baixa takimi punktami był nowy deptak Praça do Comércio oraz na położony na wschód rynek Praça do Município. Ten ostatni stanowi ważny, choć niedoceniany element zwiedzania dla turystów.
Zespół pałacowy (Palácio Nacional de Belém) w lizbońskiej dzielnicy Belém, naprzeciwko placu Afonso de Albuquerque, tuż przy rzece Tag, jest obecną oficjalną rezydencją Prezydenta Republiki Portugalskiej, konstytucyjnej głowy państwa.
Avenida da Liberdade (Aleja Wolności) jest bez najmniejszych wątpliwości jedną z wizytówek stolicy Portugalii. Często porównywana do paryskiej Champs-Élysées, uchodząca za kolebkę ekskluzywnych sklepów i restauracji ulica ma imponującą szerokość prawie stu metrów i ponad kilometr długości. Charakteryzuje się dziesięcioma pasami ruchu podzielonymi chodnikiem dla pieszych, który zdobią ogrody, niewielkie parki i urokliwe klomby. Aleja łączy ze sobą dwa wyjątkowe miejsca z w Lizbonie – skwer markiza Pombala za którym chowa się piękny park Edwarda VII, z placem Restauradores w centralnej dzielnicy Baixa.
Alcobaça jest niewielkim miastem położonym w malowniczym regionie Oeste, które niegdyś nosiło nazwę prowincji Estremadura. Ulokowane w mieście opactwo jest uznawane za jeden z najpiękniejszych gotyckich zabytków w Portugalii. Dodatkowo piękno osady podkreśla jej położenie wzdłuż rozległych dolin rzek Alcoa i Baça, skąd pochodzi jej nazwa.