Kościół św. Rocha w Lizbonie jest nierozerwalnie związany z dziejami zakonu jezuickiego na iberyjskich ziemiach. Świątynia zasłynęła z faktu bycia najstarszą bazą zgromadzenia, a także siedzibą Towarzystwa Jezusowego aż do kontrowersyjnej kasaty w drugiej połowie osiemnastego wieku. Barokowy budynek po dziś dzień zachwyca zebranymi bogactwami oraz faktem przetrwania niszczycielskiego trzęsienia ziemi z 1755 roku.
Zabytki przestrzeni użytkowej stanowią bardzo ważną część krajobrazu miejskiego. Most Ludwika I (Ponte de D. Luís) w portugalskim Porto jest wybitnym przykładem dziewiętnastowiecznej architektury służącej ludziom. Ten konstrukt stanowi dwupokładowy, metalowy, łukowy twór rozciągający się nad rzeką Douro między Porto a Vila Nova de Gaia. Most ma rozpiętość prawie dwustu metrów, co czyniło go w momencie budowy najdłuższym mostem dwukondygnacyjnym. Często turyści mylą most z pobliską przeprawą kolejową Maria Pia, którą wzniesiono wcześniej w bardzo podobnej estetyce industrialnej.
Batalha jest miastem o średniowiecznym rodowodzie. Samo to słowo oznacza “bitwę” i nie jest to bynajmniej wynikiem zwykłego przypadku. Miejscowość w dystrykcie Leiria została założona jako dar dziękczynny Bogu oraz zawierzona jego opiece po zwycięstwie w bitwie pod nieodległą Aljubarrotą. Miasto liczy zaledwie kilka tysięcy mieszkańców, a wśród przyjezdnych jest najbardziej znane z pięknego, gotyckiego klasztoru w samym centrum.
Praça do Comércio (plac handlowy) to jeden z głównych placów w Lizbonie i jednocześnie jedno z najpiękniejszych miejsc w mieście. Majestatyczny plac handlowy otoczony jest z trzech stron, zjawiskowymi XVIII-wiecznymi budynkami, a od południowej strony otwiera się na rzekę Tag. To miejsce gdzie kilkaset lat temu przybijały barki wypełnione po brzegi przyprawami sprowadzanymi z zamorskich kolonii Portugalii, a okolica dudniła dźwiękami zliczających wszystko urzędników.
Pomniki przedstawiające Jezusa w zwycięskiej postawie, jako władcę świata, są znane na całym świecie. Najbardziej rozpoznawalnym elementem wznoszącym się nad lizbońskim wybrzeżem Atlantyku i rzeki Tag jest pomnik Chrystusa Króla w sąsiedniej, leżącej na południowym brzegu estuarium miejscowości o nazwie Almada. Inspiracją był posąg Odkupiciela z Rio de Janeiro w Brazylii, po tym jak stołeczny kardynał Patriarcha odwiedził ten brazylijski zabytek. Główną intencją przyświecającą budowniczym była chęć zawierzenia całego kraju opiece Syna Bożego.
Pomnik odkrywców (pt. Padrão dos Descobrimentos) położony jest w lizbońskiej dzielnicy Belém na północnym wybrzeżu estuarium rzeki Tag. Powstał jako hołd dla minionej ery odkryć geograficznych narodu portugalskiego, w czasach gdy kraj uchodził za talassokrację. Miejsce nie zostało wybrane przypadkowo, gdyż wznosi się nad destynacją statków powracających z transoceanicznych wypraw będących źródłem potęgi portugalskiego imperium.
Lizbońskie lotnisko jest położone około siedmiu kilometrów na północny wschód od centrum miasta. W styczniu 2019 roku portugalski rząd ogłosił plan o wartości ponad jednego miliarda euro na rozbudowę obecnego portu, a także budowę nowego lotniska w podlizbońskim Montijo. Budowa nowego portu jest krytykowana przez przyrodników i ekologów ze względu na plany budowy na terenie aktualnych stref lęgowych w dolinie Tagu.
Pałac Narodowy w Sintrze został uznany za zabytek narodowy już na początku XX wieku. Dziś jest integralną częścią obszaru krajobrazu kulturowego Sintry, znajdującego się ponadto na Liście światowego dziedzictwa UNESCO oraz ważną atrakcją turystyczną.
Zabytek mnichów doskonale wpisuje się w krajobraz Sintry i lasu Serra de Sintra, tworząc zaskakujące połączenia z otaczającą naturą. Prostota w ornamentyce, skromność wykończenia wpisuje się w filozofię wspólnoty Kapucynów. „Korkowy konwent” jest wart odwiedzenia nie tylko ze względu na przyrodę, lecz może przede wszystkim dzięki drobnym dekoracjom z narodowego drzewa Portugalii.
Pałac Queluz jest zaskakującym i pełnym niesamowitych historii miejscem. W swych dziejach uchodził za dyskretne schronienia dla podupadającej na zdrowiu psychicznym królowej Marii I, oficjalną królewską rezydencję, a także ostatnią bazę pobytu władców przed internowaniem w Brazylii. Mimo, że sam Palácio de Queluz jest znacznie mniejszy od francuskiej rezydencji, często określa się go „portugalskim Wersalem”. Stanowi idealny obraz tendencji w architekturze portugalskiej XVIII wieku i manifestację kultury dworskiej tego okresu. I niech nie przerazi Cię ten odrobinę zabrudzony widok pałacu z frontu – środek i ogrody, niesamowicie urzekają!