Praça do Município – plac miejski i ratusz w Lizbonie

Plac miejski, niegdyś imienia świętego Juliana został wytyczony staraniami architektów w 1755 roku, po tragicznym w skutkach trzęsieniu ziemi i tsunami, które zniszczyło dużą część zabudowań Lizbony. Wielka odbudowa stolicy kraju rozpoczęła się od stworzenia pewnych osi, mających stanowić bazę pod wizję przyszłych dzielnic. W części Baixa takimi punktami był nowy deptak Praça do Comércio oraz na położony na wschód rynek Praça do Município. Ten drugi jest najczęściej pomijanym przez turystów miejscem w tej dzielnicy.

W przeszłości uchodził za niemego świadka proklamowania republiki na początku dwudziestego stulecia, czy też otwarcia jednej z pierwszych wind osobowych w Europie, przewożącej kilkunastu pasażerów z zaułka Largo de São Julião do ówczesnego pałacu Viscount de Coruche. Współcześnie stanowi wspaniały przykład urokliwej architektury, w tym charakterystycznej kostki brukowej, czyli „calçada portuguesa”, która układa się w piękne, regularne wzory.

Ratusz w Lizbonie

Obecny ratusz stolicy, a więc siedziba gminy miejskiej Câmara Municipal w Lizbonie, został wybudowany w 1880 roku, a trwało to mniej więcej piętnaście lat. Neoklasyczna konstrukcja, zaprojektowana przez architekta Dominguesq Parente da Silva, jest jedną z najbardziej eleganckich budynków tego typu w Lizbonie. Jego monumentalna fasada ma duży fronton nad centralnym balkonem z rzeźbami francuskiego artysty Célestina Anatole Calmelsa i czterema oculusami, a więc okrągłymi bądź owalnymi, niezamykanymi otworami w ścianie. Wśród grup posągów na przodzie wyróżnia się klasyczny herb miasta, z męską postacią po prawej stronie reprezentującą miłość oraz wolność, w tle manifestacja nauki, a także morskiej nawigacji, a po lewej stronie sylwetka kobieca symbolizująca niezawisłość  z przedstawieniem przemysłu, czy handlu na drugim planie.

rynek w Lizbonie

Wewnątrz znajduje się duże atrium ze wspaniałymi marmurowymi schodami, dużymi latarniami, zaprojektowanymi przez José Luísa Monteiro. Całe pomieszczenie oświetlone jest żelaznym świetlikiem ze szklanymi dodatkami autorstwa António João Burnay’a, który został przymocowany do kopuły ozdobionej misternymi motywami renesansowymi, jak obraz w nurcie iluzjonistycznym „trompe l’oeil”. Daje to idealne złudzenie odcieni oraz trójwymiarowości faktur. Zwiedzający zwrócą uwagę na architekturę i wykończenia innych pokoi. Archiwum w myśl projektu José Luísa Monteiro wyróżnia się kutymi balustradami, schodami. Rzeźbione meble utrzymują tysiące woluminów dotyczących historii państwowości Portugalii. Hol Republiki posiada sufit zdobiony motywami florystycznymi. Owalne medaliony na ścianach reprezentują muzykę, śpiew, sztukę, humanistykę. Duże okrągłe winiety na rogu przedstawiają alegorie poetyckie Luisa de Camõesa wyrażone w legendarnych wierszach z eposu narodowego „Os Lusíadas”. Inne, wspaniałe dzieła można odnaleźć w Pomieszczeniu Szlacheckim, bądź na terenie Sali Prywatnych Sesji.

Pelourinho

pręgierz na Praca do Municipio

Na szerokiej, kamiennej platformie o pięciu stopniach, pośrodku Praça do Município stoi osiemnastowieczny pomnik. Monument w kształcie filara jest lokalnie nazywany pręgierzem, czyli po portugalsku „pelourinho”. Symbolizuje ponadczasowe egzekwowanie sprawiedliwości na terenie stołecznego miasta. Jednakże jego frywolna konstrukcja, składająca się z trzech skręconych, rowkowanych kolumn, zwieńczonych kulą ziemską, zdecydowanie przeczy pierwotnemu celowi wzniesienia przedmiotu. Skazani przestępcy powinni być przywiązywani kajdanami do zabytku, a następnie dotkliwie biczowani. W ten sposób karano obywateli na terenie setek królestw, a lizboński pomnik stanowi pamiątkę i smutny memoriał po tej penitencjarnej tradycji, choć nigdy nie był areną tych niechlubnych spektaklów.

Dodaj komentarz