Redakcja
Wieża Vasco da Gama to kolejny obiekt w dzielnicy Oriente, który trzeba zobaczyć. Dawniej piękny punkt widokowy, dziś tylko punkt orientacyjny i hotel z luksusową restauracją o panoramicznym widoku położony tuż przy pięknym parku Muzyki. Mimo zamknięcia dla zwiedzających wieża w kształcie karaweli zapiera wciąż dech w piersiach swoją wielkością i urokliwym położeniem.
Portugalska kuchnia, choć w Polsce prawie nieznana, obfituje w ciekawe połączenia najczęściej spotykanych składników: przypraw, takich jak kolendra, kapusty galicyjskiej i ryb: dorady, sardynek czy dorsza. Najpopularniejszym daniem tej kuchni jest bacalhau. Konserwowany na słono dorsz przyrządzany jest na tysiące sposobów i wciąż każdego dnia spożywa go kilkanaście procent Portugalczyków.
Trudno sobie współcześnie wyobrazić o ile uboższe w dzieła sztuki byłyby galerie i muzea, gdyby nie postacie filantropów i mecenasów sztuki. Na terenie Portugalii jedną z takich postaci był ormianin Calouste Gulbenkian. Po jego śmierci, fundacja spełniła ostatnie życzenie swojego założyciela o przeznaczeniu fortuny na opiekę nad eksponatami światowych artystów.
„Perła w koronie Portugalii”, tak najczęściej określana przez Portugalczyków jest niewielka miejscowość pod Lizboną. „Jeśli masz 24 godziny na Portugalię – spędź je w Sintrze” słyszałem wielokrotnie, gdy znajomi polecali „swoje” miejsca na mapie kraju korka. Sintra dla Portugalczyków jest tym czym dla nas Zamek na Wawelu czy Krupówki w Zakopanem. Miejscem, które musi odwiedzić każdy przynajmniej jeden raz. Dlaczego?
Pokryty falującą mozaiką plac położony jest na północnych obrzeżach dzielnicy Baixa, czyli w tak zwanym Dolnym Mieście. Bezpośrednio na placu znajduje się stacja metra o tej samej nazwie. Pomimo, że dziś stanowi popularne miejsce spotkań niegdyś był areną krwawych, niechlubnych wydarzeń związanych z europejską walką przeciwko herezji.
Lizbonę można podziwiać na ogromną liczbę sposobów. Urok architektury stolicy Portugalii turyści poznają przechadzając się po wąskich, klimatycznych ulicach, jeżdżąc najbardziej znanym żółtym tramwajem czy jedną z tysięcy hulajnóg. Ważnym środkiem ułatwiającym przemieszczanie mieszkańców między niżej położonymi arteriami, a placami powyżej były od wieków windy.
Główny bulwar Lizbony, Avenida da Liberdade, zaczyna się od owalnego placu zwanego Praça dos Restauradores. Plac poświęcony jest przywróceniu niepodległości Portugalii w 1640 roku, po ponad półwieczu hiszpańskiej dominacji. Obelisk na środku placu stanowi monument pamięci z nazwami oraz datami bitew toczonych podczas wojny o przywrócenie niepodległości. Prostokątny rynek otaczają budynki z XIX i XX stulecia.
Położony na Alfamie kościół Santa Engracia był budowany przez blisko 300 lat. Z czasem stał się także miejscem pochówku – panteonem, mauzoleum – przeznaczonym dla najbardziej znanych Portugalczyków. Panteon narodowy zachwyca pięknym, barokowym wnętrzem i choć często omijany na turystycznych szlakach, z pewnością jest godny krótkiej wizyty.
Casa dos Bicos, czyli w tłumaczeniu „dom kolców” jest jedną z najbardziej urokliwych kamienic w obrębie centrum Lizbony. Swoją wyjątkowość zawdzięcza cudownemu ocaleniu podczas trzęsienia ziemi w 1755 roku. Ten fakt pozwolił na zachowanie się budynku w niezmienionej formie od czasu powstania przed kilkoma wiekami.
Igreja de Santo António de Lisboa, czyli świątynia im. świętego Antoniego w centrum stolicy Portugalii, jest przedstawicielem mieszanki stylów oraz nurtów barokowych i rokokowych. Patronem kościoła znajdującego się między dzielnicami Baixa i Alfama jest Antoni z Padwy, którego równie często współcześni chrześcijanie kojarzą z Lizboną.