Redakcja
Katedra w Bradze (Se de Braga) jest najstarszym kościołem na terenie Portugalii i jednym z najstarszych na terenie półwyspu Iberyjskiego. Turystów skusi swoim wnętrzem i największym zabytkiem – gigantycznymi, podwójnymi organami.
Cabo da Roca, najbardziej wysunięty na zachód punkt w Europie, w XI wieku określany nawet mianem „końca świata”, z czasem okazał się tylko bramą do wielkich odkryć Portugalczyków. Dziś zachwyca wspaniałymi klifami i dziką przyrodą. Tuż przy przylądku znajduje się jedna z najpiękniejszych plaż w pobliżu Lizbony – Praia da Ursa.
Przełom XIX i XX wieku w Portugalii spowodował rozkwit popularności budowy letnich rezydencji na wybrzeżu nad Tagiem. Możnowładcy, szlachcice decydowali się wówczas na zainwestowanie środków finansowych w konstrukcje azylu, swego rodzaju daczy z dala od gwarnych ulic Lizbony, Porto, czy Bragi. Jednym z koronnych przykładów takich tendencji jest pałac Condes de Castro Guimarães, zwany Wieżą Świętego Sebastiana w Cascais, czyli bezpośrednim sąsiedztwie stołecznego świata.
W urokliwym centrum Faro znajduje się stosunkowo kościół Igreja do Carmo. Świątynia najbardziej znana jest z niewielkiej kaplicy kości, wyłożonej czaszkami i kośćmi ponad 1200 mnichów. Sam obiekt wnosi się na niewielkim podwyższeniu, a przed jego wejściem znajdziemy plac wyłożony wzorzystą kostką (calçada portuguesa), którą wieńczy znak zakonu karmelitańskiego ze słynną górą w pobliżu izraelskiej Hajfy i trzema gwiazdami.
W pobliżu Lizbony, w odległości zaledwie czterdziestu kilometrów, leży Mafra. W tym niepozornym mieście można odnaleźć prawdziwą perłę architektury portugalskiej. Pałac w Mafrze, bo o nim mowa, jest jedną z największych i najpiękniejszych portugalskich rezydencji. Choć nigdy na stałe nie zamieszkała w nim rodzina królewska, to wspaniała bibliotekę i bazylikę robi niesamowite wrażenie.
Wpływ na współczesny wygląd Lizbony miało głównie potężne trzęsienie ziemi z 1755 roku, po którym odbudowano stolicę staraniem wszystkich mieszkańców. Główną postacią, po dziś dzień utożsamianą z procesem restauracji, jest niejaki Sebastião José de Carvalho e Melo, któremu dzieje przypisały przydomek pierwszego Markiza de Pombal. Współcześnie wiele ulic, arterii, parków, skwerów, czy deptaków nosi nazwę osiemnastowiecznego polityka, a jednym z takich miejsc pozostaje Praça do Marquês de Pombal, ważne rondo pomiędzy Avenida da Liberdade i parkiem Edwarda VII.
Dzisiejsza Portugalia czerpie garściami z dziedzictwa minionych wieków. Jest bezpośrednią spadkobierczynią dorobku królestwa, które w czasach odrodzenia stało na czele potężnej floty gwarantującej panowanie w licznych koloniach na wszystkich kontynentach znanego świata. Hołd władcom, odkrywcom, badaczom, politykom, a także zwykłym żeglarzom postanowiono złożyć w instytucji o nazwie Museu de Marinha położonej na terenie dzielnicy Belem, którą kilkaset lat temu mijały statki wypełnione po brzegi drogocennymi przyprawami.
Ajuda jest jednym z najstarszych ogrodów botanicznych w Portugalii. Mimo swojego uroku, ze względu na lokalizację, często jest omijany przez turystów. Moim zdaniem będąc dłużej w Lizbonie i planując odwiedziny dzielnicy Belém, koniecznie trzeba dodać go do swojej listy „do zobaczenia”. Dlaczego? Wszystkie argumenty znajdziecie w tym krótkim przewodniku.
Jak każda europejską stolica, także Lizbona posiada ogromną ilość zbiorów sztuki, udostępnionych dla milionów turystów odwiedzających w ciągu roku miasto u ujścia Tagu. Jednym z najważniejszych miejsc dla wielbicieli historii na mapie Lizbony jest Museu Nacional de Arte Antiga, gromadzące dzieła powstałe od średniowiecza do XIX wieku. Na terenie muzeum znajduje się ponad 40 tys. eksponatów, a za najważniejszy z nich uznawany jest wspaniały tryptyk „Kuszenia świętego Antoniego” autorstwa Hieronima Boscha.
Park Edwarda VII jest wspaniałym parkiem miejskim rozciągającym się na powierzchni 26 hektarów w samym centrum Lizbony. Za jego granice uchodzą brzegi placu Markiza de Pombal oraz jezdnie arterii Avenida da Liberdade. W środku parku chowa się Estufa Fria, blisko ośmiohektarowy ogród szklarniowy.