Położony na Alfamie kościół Santa Engracia był budowany przez blisko 300 lat. Z czasem stał się także miejscem pochówku – panteonem, mauzoleum – przeznaczonym dla najbardziej znanych Portugalczyków. Panteon narodowy zachwyca pięknym, barokowym wnętrzem i choć często omijany na turystycznych szlakach, z pewnością jest godny krótkiej wizyty.
Igreja de Santo António de Lisboa, czyli świątynia im. świętego Antoniego w centrum stolicy Portugalii, jest przedstawicielem mieszanki stylów oraz nurtów barokowych i rokokowych. Patronem kościoła znajdującego się między dzielnicami Baixa i Alfama jest Antoni z Padwy, którego równie często współcześni chrześcijanie kojarzą z Lizboną.
Bazylika Estrela (Bazylika Królewska) i Klasztor Najświętszego Serca Jezusowego są położone w pewnym oddaleniu od centrum Lizbony. Sprawia to, że kompleks, całkiem niesłusznie, bywa omijany przez turystów poznających zabytki stolicy Portugalii. Uważni zwiedzający z pewnością docenią bogactwo barokowego wykończenia osiemnastowiecznej stylistyki. Przyjmuje się, że to właśnie on stanowi najznamienitsze dzieło portugalskiego baroku i architektów z Mafry, którzy są autorami m.in. pałacu narodowego w Mafrze.
Klasztor São Vicente de Fora (św. Wincentego za Murami) w Lizbonie jest wybitnym przykładem portugalskiego manieryzmu. Położony wśród stromych zboczy jednej z najstarszych dzielnic miasta – urokliwej Alfamy – obiekt został poświęcony świętemu Wincentemu z Saragossy, oficjalnemu patronowi Lizbony, którego pomnik można zobaczyć na pobliskim Largo da Portas do Sol.
Kościół św. Rocha w Lizbonie jest nierozerwalnie związany z dziejami zakonu jezuickiego na iberyjskich ziemiach. Świątynia zasłynęła z faktu bycia najstarszą bazą zgromadzenia, a także siedzibą Towarzystwa Jezusowego aż do kontrowersyjnej kasaty w drugiej połowie osiemnastego wieku. Barokowy budynek po dziś dzień zachwyca zebranymi bogactwami oraz faktem przetrwania niszczycielskiego trzęsienia ziemi z 1755 roku.
Klasztor Karmelitów w Lizbonie jest współcześnie ogromnym pomnikiem, memoriałem, który stanowi zniszczony w wyniku trzęsień ziemi średniowieczny zespół sakralny. Pomimo, że nie pełni swojej typowej funkcji w miejskiej przestrzeni, uchodzi za ważny element na turystycznej mapie stolicy Portugalii. Klasztor mieści w swoich murach muzea – archeologiczne i gwardii narodowej.
Lizbońska katedra Najświętszej Maryi Panny, częściej nazywana po prostu Sé de Lisboa, jest najstarszą świątynią na terenie stolicy Portugalii. Została wybudowana w koncepcji stylu romańskiego, jednak trzęsienie ziemi, a także inne klęski żywiołowe sprawiły, że była wielokrotnie restaurowana i współcześnie uchodzi za nagromadzenie licznych wizji artystycznych późniejszych epok.
Klasztor Hieronimitów (pt. Mosteiro dos Jerónimos) jest potężnym kompleksem sakralnym położonym w lizbońskiej dzielnicy Belém na wybrzeżu Tagu. Budowla stała się symbolem potęgi mocarstwa w epoce zamorskiej ekspansji terytorialnej, przypadającej na koniec renesansu. Dziś klasztor uznawany jest za jeden z cudów Portugalii.