Wpływ na współczesny wygląd Lizbony miało głównie potężne trzęsienie ziemi z 1755 roku, po którym odbudowano stolicę staraniem wszystkich mieszkańców. Główną postacią, po dziś dzień utożsamianą z procesem restauracji, jest niejaki Sebastião José de Carvalho e Melo, któremu dzieje przypisały przydomek pierwszego Markiza de Pombal.
Współcześnie wiele ulic, arterii, parków, skwerów, czy deptaków nosi nazwę osiemnastowiecznego polityka, a jednym z takich miejsc pozostaje Praça do Marquês de Pombal, ważne rondo pomiędzy Avenida da Liberdade i parkiem Edwarda VII.
Plac Markiza de Pombal
Lizbona jest stolicą, której obecny wygląd diametralnie rożni się od średniowiecznego rodowodu. Infrastruktura na przestrzeni wieków ulegała zmianie, będąc ustawicznie dostosowywana do wymogów ludzi pracujących głównie w centrum miasta. Rozwój widać szczególnie po imponującym Praça do Marquês de Pombal. Przed dziesięcioleciami plac przypominał właściwie rynek, podczas gdy wraz z rozpowszechnieniem się transportu kołowego, a także samochodów, zmieniono jego koncepcję na rodzaj potężnego skrzyżowania.
O wadze tego węzła komunikacyjnego świadczy fakt obecności dwóch linii metra (Linha Azul i Linha Amarela) przecinających się na stacjach pod powierzchnią oraz co najmniej kilkunastu tras miejskich i prywatnych autobusów. Duży ruch utrudnia pieszym turystom dostęp do cokołu centralnego pomnika, lecz istnieje możliwość przedostania się tam tunelami; niestety bardzo często zamkniętymi z powodu awarii bądź prac renowacyjnych.
Avenida da Liberdade, park Edwarda VII i rondo markiza de Pombal
Płyta placu jest wybrukowana misternie zaprojektowanym, mozaikowym wzorem przedstawiającym herb Lizbony. W pobliżu znajduje się ponadto wiele banków i luksusowych hoteli. Po północnej stronie z kolei znajdują się dobrze utrzymane trawniki, żywopłoty, krzewy w parku Eduardo VII, który zapewnia piękny widok na dzielnicę Baixa oraz najdłuższą, iberyjską rzekę Tag.
W parku Edwarda VII znajduje się przepiękna szklarnia – Estufa Fria
Pomnik Markiza
Krajobraz placu jest bezsprzecznie zdominowany przez potężny pomnik o wysokości niespełna trzydziestu sześciu metrów poświęcony markizowi de Pombal. Monument, zbudowano w latach 1917-1934. Projekt niezwykłego uhonorowania bohatera był wynikiem wytężonej współpracy dwóch, rodzimych architektów Adãesa Bermudesa i António Couto. Ich myśl przewodnią oraz założenia wcielił w realia stolicy zespół rzeźbiarzy, czyli Francisco Santos, Simões de Almeida i jego siostrzeniec Leopoldo.
Artyści ci wykonali majestatyczny twór, na który składa się spiżowa statua polityka stojąca na monumentalnym cokole. Postać na szczycie patrzy dumnie w stronę swojego życiowego dzieła, czyli powstałej z ruin dzielnicy Baxia. Aby podkreślić potęgę, wagę jego wkładu w historię stolicy towarzyszy mu głaskany delikatnie lew, symbol władzy, siły umysłu, odwagi. Tuż pod posągiem znajdują się popiersia jego najważniejszych, najwierniejszym ideom współpracowników. Kamienny fundament ozdobiono grupami rzeźbiarskimi reprezentującymi instytucje zreformowane przez markiza de Pombal, takie jak rolnictwo, przemysł, politykę, edukację.
Dzięki niemu obmyślono też tak zwany styl pombeliński, czyli bodaj pierwsze na świecie budownictwo przeciwdziałające niszczycielski tąpnięciom. Gruz i spienione, morskie fale u stóp cokołu reprezentują dewastację trzęsienia ziemi i tsunami z 1755 roku. Z kolei wyryte w kartuszach napisy na zabytku mają za zadanie przypomnieć współczesnym zwiedzającym osiągnięcia jednej z najważniejszych osób w historii miasta i kraju.
