Pałac Narodowy (pt. Palácio Nacional de Sintra) położony w samym centrum miasta ze względu na swój wygląd jest jednym z najbardziej charakterystycznych budynków Sintry. Dwie, niezwykle charakterystyczne stożkowe wieże, dawniej mające funkcje kominów, trafiają na wiele pocztówek z górskiego miasta. Sama budowla, mimo minimalistycznej fasady, w środku kryje wiele wspaniałości.
Pałac Narodowy służył za główną rezydencję królewską od XIV do XVII wieku. Każdy z władców zostawił coś „swojego” – w pałacu znajdziemy piękny łabędzi hol od króla Jana I, złotą komnatę wyłożoną azulejos pełnymi winorośli króla Sebastiana I czy pokój syren króla Duarte. Każdy z nich jest wyjątkowy, niezwykle bogato zdobiony i doskonale zachowany.
Spis treści
Pałac Narodowy w Sintrze – bilety 2020
Bilet normalny – 10 euro
Bilet ulgowy (młodzież do 17 rż i seniorzy powyżej 65 rż) – 8,5 euro
Dzieci poniżej 6 rż – bezpłatnie
Bilet rodzinny (2 dorosłych, 2 dzieci) – 33 euro
Tak jak w przypadku biletów na inne atrakcje w Sintrze, bilet jest tańszy, gdy zakupimy go online przed wejściem do obiektu. Bilety można kupić na stronie parquesdesintra.pt.
Pałac Narodowy w Sintrze – historia
Najwcześniejsza wzmianka o pałacu w Sintrze pochodzi od arabskiego geografa Al – Bacra. Opisuje jak to na rozległych wzgórzach Sintry pojawiły się dwa zamki – pałace. Pierwszy z nich sięga czasów kalifatu Al – Andalus, które swoje panowanie na tych terenach rozpoczął już w VIII wieku. Drugi, obecnie znany jako Zamek Maurów, położony na wysokim wzgórzu z widokiem na miasto, jest współcześnie tylko romantyczną ruiną. Pałac uchodził za wystawną rezydencję muzułmańskiego władcy regionu, zamek – za twierdzę obronną. W dwunastym stuleciu wieś Sintra została podbita przez króla Afonso Henriquesa, który wziął pałac na swoje użytkowanie.
Mieszanka stylów gotyckiego, manuelińskiego, mauretańskiego i lokalnego mudejar w obecnym pałacu jest jednakże głównie wynikiem kampanii budowlanych końca średniowiecza. Po odzyskaniu Sintry minęło dość dużo czasu, zanim władcy portugalscy zaczęli częściej odwiedzać to miejsce, zwłaszcza po tym, jak Lizbona stała się siedzibą administracji centralnej. Bliskość stolicy, łagodny klimat oraz niebagatelny krajobraz, obfitość zasobów rolnych, czy wyjątkowe tereny łowieckie były decydującymi czynnikami przy wyborze Sintry jako dworskiego schronienia w miesiącach letnich.
Dinis to prawdopodobnie pierwszy możnowładca, który zainteresował się twierdzą po ostatecznym ustanowieniu granic terytorialnych. Jego kwatery umieszczono w najwyższym punkcie budynku, na północy, obok kaplicy, którą zbudowano na jego polecenie. To sakralne pomieszczenie przetrwało do dziś, więc jest jedną z najstarszych części pałacu. Wielkie przebudowy, powiększenia pałacu pochodzą z okresu João I wraz z pracami budowlanymi przypisanymi architektowi João Garcia de Toledo.
Nowy zamek stał się znacznie bardziej przestronny i okazały, a apartamenty rozmieszczono wokół centralnego patio. Zestawione, połączone ze sobą pokoje pełniły różnorodne funkcje, które zostały częściowo opisane w rękopisach pozostawionych przez władcę o imieniu Duarte. Przedsięwzięcia konstruktorskie prowadzone przez Manuela I miały na celu upiększenie i udoskonalenie pałacu, a ich najbardziej znaczącym wkładem były dekoracyjne elementy w stylu manuelińskim, a także inne w duchu neomauretańskim. W ciągu następnych stuleci nie dokonano zmian, które mogły wywrzeć głębokiego wpływu na kształt, wygląd pałacu, a najważniejszym wydarzeniem, jakie miało wówczas miejsce było osadzenie wewnątrz twierdzy obalonego króla Afonso VI i jego śmierć 12 września 1683 roku.
Pałac Narodowy w Sintrze – architektura
Pałac Narodowy w Sintrze zachwyca pod wieloma względami architektonicznymi. Posiada cechy architektury romańskiej, gotyckiej, renesansowej, a także romantycznej. Jest uważany za przykład pierwotnej architektury organicznej, zestawu ciał pozornie oddzielonych, ale które są częścią całości połączonej ze sobą poprzez dziedzińce, schody, korytarze, galerie. Taki trend w sztuce projektowania budynków polega na kształtowaniu konstrukcji użyteczności publicznej w analogii do natury. Cechuje się płynnym i plastycznym kształtowaniem formy, wzorowanej czasem na organizmach żywych.
Pałac Narodowy w Sintrze – zwiedzanie
Plac
Otwierający się na historyczne centrum Sintry, plac był wcześniej wewnętrznym dziedzińcem zamkniętym od strony miasta. Zaprojektowany został w tradycyjnym średniowiecznym stylu, przez elementy zbudowane na jego obwodzie używane jako rezydencje szlachty, oficerów i służących w pałacu. Większość pomieszczeń zburzono, a bramę wjazdową z 1789 roku przeniesiono, po czym umieszczono na niższym poziomie, na wschód od pałacu, przy dzisiejszym wejściu do otaczającego lasu.
Łabędzi Hol
Zbudowany za panowania króla Jana I jest to największa z najokazalszych sal pałacu, w której zawsze miały miejsce kluczowe wydarzenia historyczne. Było to miejsce wielu uroczystości, przyjęć. Teraz nadal jest używane do oficjalnych bankietów, takich jak te, które odbywają się na cześć zagranicznych szefów państw. W czasach monarchii mawiano o nim „Wielka Sala”, a potem kiedy Manuel I wstąpił na tron, jego nazwa została zmieniona na „Pokój Książąt”.
Centralne patio i Grota Wodna
Władcy zorganizowali swoje apartamenty wokół centralnego patio. Jego kameralna atmosfera wraz z pokrytymi kafelkami pokryciami ścian i szumem bieżącej wody przywołują pamięć tradycyjnej arabskiej architektury. Do jego najbardziej zachwycających elementów należą miejsca widokowe na dwa ogromne kominy kuchni, skręcona kolumna, czy rzadki fresk w postaci skomplikowanego wzoru geometrycznego tworzący złudzenie optyczne. Sąsiednia Grota Wodna ozdobiona jest azulejos i malowidłami stiukowymi z drugiej połowy XVIII wieku. Rokokowa dekoracja dzieła sztukatorskiego obejmuje stworzenie świata, cztery pory roku, a także motywy mitologiczne.
Pokój Sroki
W tym miejscu przyjmowano niegdyś dygnitarzy i zagraniczne poselstwa. Najbardziej uderzające cechy pokoju to glazura i kompozycja sufitu. To tutaj, zgodnie z tradycją, król Sebastião wysłuchał Luísa de Camõesa czytającego wielki portugalski poemat epicki, który opowiada o odkryciu morskiej drogi do Indii przez Vasco da Gama.
Pokój króla Sebastião
Pomieszczenie jest nazywane Złotą Komnatą. Nazwa prawdopodobnie pochodzi od dekoracji sklepienia i ścian z płaskorzeźbionych płytek ceramicznych z winoroślami, otoczonych krawędzią ukształtowaną w formie kolb kukurydzy zgodnie z manierą fleur-de-lys.
Pokój Syren
Zgodnie z opisem podanym przez króla Duarte pokój ten służył jako królewska garderoba za panowania króla Jana I. Za ciężkimi, białymi marmurowymi drzwiami przechowywano ubrania, klejnoty oraz inne przedmioty osobiste rodziny gospodarzy pałacu.
Komnata Herbowa
Najlepszy przykład prac ulepszenia i przebudowy okresu manuelińskiego w pałacu. Stanowi najważniejszy pokój heraldyczny w Europie. W drewnianych drzwiach, które służą jako wejście do pokoju, wciąż wyróżniają się znaki mistrzów kamieniarzy, którzy zbudowali je w pierwszej ćwierci XVI wieku.
Sypialnia – Więzienie Króla Afonso VI
To jedno z najstarszych mieszkań pałacu i jedyne pomieszczenie z oknem pokrytym żelaznymi prętami. Specyficzna podłoga wyłożona jest kafelkami mudejar pochodzi prawdopodobnie z XV wieku.
Pokój Chiński
Charakteryzuje go obecność niezwykłego dzieła sztuki, za które uchodzi monumentalna pagoda z dynastii Qing, zbudowana w Chinach pod koniec XVIII lub na początku XIX wieku.
Kaplica Palatynów
Ta chrześcijańska świątynia religijna z czasów Dinisa poświęcona została Duchowi Świętemu, którego przedstawiono na freskach poprzez gołębie niosące gałązki oliwne w dziobach. Zarówno podłoga wyłożona kafelkami, jak i drewniany sufit są jednymi z najstarszych przykładów kunsztu postmauretańskiego.
Pokój Arabski
Obecna dekoracja z okresu manuelińskiego obejmuje płytki wykonane różnymi technikami, a główną atrakcją jest kompozycja geometryczna, która daje efekt trójwymiarowości. Pozłacane brązowe rzeźby centralnej fontanny podkreślają egzotyczną atmosferę przestrzeni.
Kuchnia
Pochodzi z początku XV wieku. Słynie z dwóch ogromnych kominów każdy o wysokości 33 metrów, aby można je było wykorzystać podczas przygotowań na wielkie bankiety. W kuchni znajduje się grupa palenisk, dwa duże piekarniki, a także zestaw miedzianych naczyń kuchennych. Ściany wyłożone są białymi kafelkami, przedstawiającymi między innymi królewskie herby Portugalii i Sabaudii, które należały do królowej Marii Pia.
