Katedra pod wezwaniem Świętej Dziewicy Maryi (Sé de Faro) w portugalskim mieście Faro należy do pereł architektury gotyckiej. Kunszt jej wykonania został doceniony, gdy zabytek umieszczono na prestiżowej liście skarbów architektury narodowej („Monumentos Nacionais”). Zbudowana prawdopodobnie w okolicy trzynastego stulecia zachowała w sobie cechy wielu stylów architektonicznych, głównie z powodu nękających katastrof naturalnych oraz zawieruch historycznych. Współcześnie, prócz niewątpliwych walorów turystycznych, stanowi siedzibę diecezji regionalnej od ponad czterystu lat, kiedy zastąpiła na tej funkcji świątynię w gminie Silves na południu kraju wedle decyzji ówczesnego władcy Jana III Awiza.
Spis treści
Historia budowy
Początki planów wybudowania kompleksu sakralnego w nadmorskim mieście Faro są w dużej mierze nieznane. Prawdopodobnie kościół poświęcony nabożeństwu ku czci Maryi zbudowano w 1251 roku, dwa lata po przejęciu włości wiejskich, na polecenie ówczesnego arcybiskupa Bragi, João Viegasa. Został zbudowany na pozostałościach starożytnej bazyliki paleochrześcijańskiej, która została następnie przekształcona w meczet. Stan ten trwał aż do czasów rekonkwisty. Z tego okresu pochodzi szereg elementów architektonicznych oryginalnej budowli z przełomu XIII/XIV wieku, takich jak dzwonnica, a także dwie kaplice.
Rok 1271 był momentem przekazania katedry pod opiekę rycerskiego zakonu św. Jakuba z Composteli w nagrodę za zasługi za odbicie tego obszaru z rąk muzułmańskiego kalifatu. Od końca czternastego stulecia przechodziła gruntowne modernizacje, finansowane przez królów Portugalii. Sto lat później świątynia i miasteczko zostały splądrowane, a następnie podpalone przez żołnierzy angielskich pod wodzą drugiego hrabiego Essex Roberta Devereux. Wojska zniszczyły wówczas ołtarze oraz drewniane stropy naw. Katedra została przebudowana przez króla Filipa I, kiedy spalone gotyckie nawy zastąpiły kolumny w porządku toskańskim. Sé kolejna przebudowa czekała dopiero w XVII wieku. Na przebudowę prezbiterium zdecydował się biskup Francisco Barreto I, którego herb możemy dzisiaj zobaczyć w łuku nad kaplicą. Wtedy też ołtarz został ozdobiony malowidłami i azulejos. Ołtarz tej manierystycznej kaplicy, ozdobiony malowidłami, został zbudowany w latach
Detale i wnętrze
Kościół zaplanowany na bazie trzech naw, które przedzielone są toskańskimi kolumnami utrzymanymi w zgodzie z założeniami rodzimego stylu Chao. W głębi wyróżnia się prezbiterium oraz siedem, wyjątkowych architektonicznie kaplic. Godnym zainteresowania się jest ołtarz i bogato zdobiona apsyda. Boczna kaplica świętego Lenho pokrywają złote rzeźby, uświetniające istotny dla narodu portugalskiego zestaw relikwiarzy.
Wnętrze katedry skrywa także miejsce spoczynku założyciela, płytki azulejos z XVII wieku, figuratywne panele Kaplicy Matki Bożej Różańcowej oraz panele podłogowe w prezbiterium oraz bocznych nawach zabytku. Kaplica Matki Bożej Przyjemności to niewielkich rozmiarów klejnot sztuki barokowej z pięknymi przykładami złoconych płaskorzeźb, intarsji, kafelków i malarstwa. Na uwagę zasługują osiemnastowieczne organy z motywami chinoiserie (eklektyczny styl w sztuce, wzornictwie europejskim czerpiący z kultury chińskiej). Projekt instrumentu powstał w 1715 roku. Jest tradycyjnie przypisywany wybitnemu, niemieckiemu producentowi Arpowi Schnitgerowi, a zachwycające dekoracje prawdopodobnie są dziełem artysty z sąsiedniego miasta Taviry, Francisca Correia da Silva.
Zwiedzanie i punkt widokowy
Zwiedzanie katedry możliwe jest 6 dni w tygodniu. Od poniedziałku do piątku od 10 do 18, w soboty od 9:30 do 13. 3 euro kosztuje wejście na wieżę katedralną z której rozciąga się widok na całe miasto i wybrzeże.
widok na Faro z punktu widokowego katedry Se
