Główny bulwar Lizbony, Avenida da Liberdade, zaczyna się od owalnego placu zwanego Praça dos Restauradores. Plac poświęcony jest przywróceniu niepodległości Portugalii w 1640 roku, po ponad półwieczu hiszpańskiej dominacji. Obelisk na środku placu stanowi monument pamięci z nazwami oraz datami bitew toczonych podczas wojny o przywrócenie niepodległości. Prostokątny rynek otaczają budynki z XIX i XX stulecia.
Spis treści
Pomnik odnowicieli
Trzydziestometrowe dzieło portugalskiego architekta, a także artysty plastyka António Tomása da Fonseci, który wkrótce po zaprojektowaniu obelisku został mianowany dyrektorem Muzeum Narodowego Sztuki Antycznej w Lizbonie dumnie pręży się na środku placu, między dwiema ulicami. Dwa alegoryczne posągi Niepodległości i Zwycięstwa wyrzeźbili Alberto Nunes i Simões de Almeida.
Historia powstania pomnika
Specjalna grupa o nazwie Sociedade Histórica da Independência de Portugal została powołana w 1861 roku jako reakcja na grupy broniące federalizmu iberyjskiego i propagujące myślenie proeuropejskie. Towarzystwo patriotyczne sygnował swoim podpisem wówczas Feliciano de Andrade Moura, kupiec z Lizbony. Wkrótce po inauguracji przyciągnęło znaczące postacie społeczeństwa portugalskiego, takie jak Alexandre Herculano i Anselmo Braamcamp Freire. Jednym z głównych celów komisji było właściwe upamiętnienie rocznic portugalskiego, siedemnastowiecznego przywrócenia niepodległości. Po udanym lobbowaniu stołecznej Rady Miasta w październiku 1875 roku zdecydowano, że „wielki symbol z kamienia i brązu, poświadczający potomności odważne osiągnięcia tych, którzy wyróżnili się, uwalniając naród” powinno się wznieść na południowym krańcu publicznej promenady. Sama destynacja została zastąpiona przez Avenida da Liberdade, bulwar w stylu paryskim, gdy miasto rozszerzyło się w kierunku północnym w latach osiemdziesiątych XIX wieku.
Detale pomnika Restauradores
Pomnik osadzono na kwadratowej, kamiennej platformie ze ściętymi wierzchołkami, na których stoją ponadto ozdobne, żelazne latarnie uliczne, ustawione na wapiennych cokołach. Właściwy obelisk stoi na szerokiej trójstopniowej podstawie, mającej na południowej stronie napis: „em 1886 por subscripção nacional erigiu a commissão central primeiro de dezembro de 1640”, oznaczający tyle co: „w 1886 roku na podstawie zbiórki krajowej został on wzniesiony przez Centralną Komisję z 1 grudnia 1640 roku”. Na trzecim poziomie znajduje się kilka pilastrów, które w rogach są ozdobione przez rzeźbione wieńce laurowe, zwieńczone gzymsem oraz fryzem ząbkowatym. Ponad wszystkim stoją dwie brązowe postacie alegoryczne, czyli skrzydlaty mężczyzna owinięty flagą i dzierżący zerwane łańcuchy obcych domen, a także zwiewna, klasycznie ubrana postać kobieca trzymająca palmę z jednej strony i wieniec laurowy z drugiej. Ponad cokołem dwie, horyzontalne powierzchnie są oznaczone aluzjami do decydujących bitew wojny wyzwoleńczej i najbardziej rozpoznawalnych rocznic. Turyści będą w stanie odnaleźć daty potyczki pod Montijo, Ameixia, czy też walki o Montes Claros. Sam obelisk skrywa dla zwiedzających upamiętnienia starć w Badajoz, zamorskim Pernambuco, afrykańskiej Angoli, Santo Aleixo, Vila Viçosa, Almeidzie, Évorze i Elvas.
Pałac Foz
Największym i najważniejszym zabytkiem graniczącym z Praça dos Restauradores jest Palácio Foz, zbudowany w stylu barokowym w latach 1755 – 1777 dla lokalnego markiza. Obecny włoski styl jest wynikiem renowacji z końca osiemnastego stulecia dokonanej przez włoskiego architekta Francesco Saverio Fabri. Pałac ma wspaniałe wnętrze z pompatycznymi, pozłacanymi dekoracjami, marmurowymi filarami, balkonami, balustradami z kutego żelaza, malowanymi sufitami i ścianami ozdobionymi panelami azulejos. Imponującym pomieszczeniem jest ponadto Sala dos Espelhos, wystawny pokój lustrzany w stylu Ludwika XIV.
Teatr Eden
W pierwszej połowie ubiegłego stulecia był jednym z największych teatrów w Lizbonie, a po dziś dzień jego imponująca fasada dominuje na placu Praça dos Restauradores. Został otwarty w 1931 roku i zaprojektowało go dwóch architektów, Cassiano Branco i Carlo Florencio Dias. Na szczycie ogromnej, przedniej ściany znajduje się kamienny fryz i seria płaskorzeźb przedstawiających stylizowanych aktorów występujących przed ekipą filmową i kamerami. Nazwa „Eden Teatro” znajduje się centralnie w nowoczesnej kamieniarce powyżej tego panelu.
Na parterze znajdowała się arkada sklepów, a do teatru prowadziły schody, które trafiały na pierwsze piętro, gdzie znajdowało się pierwotnie wejście do teatru. Miejsca siedzące w dużej widowni znajdowały się na poziomie orkiestry i dwóch balkonów powyżej. Ten wspaniały ośrodek kultury został zamknięte w 1989 roku i nie był używane przez wiele lat. Na początku dwudziestego pierwszego wieku przekształcono w ponad stu pokojowy hotel znany jako Orion Eden Hotel. Front został zachowany, ale nieco zmodyfikowany poprzez usunięcie dwóch ogromnych przestrzeni z plakatami.
