Park Edwarda VII jest wspaniałym parkiem miejskim rozciągającym się na powierzchni 26 hektarów w samym centrum Lizbony. Za jego granice uchodzą brzegi placu Markiza de Pombal oraz jezdnie arterii Avenida da Liberdade. W środku parku chowa się Estufa Fria, blisko ośmiohektarowy ogród szklarniowy.
Spis treści
Park Edwarda VII
Rzeźba Fernando Botero w parku Amálii Rodrigues na północnym skraju parku Edwarda VII
Duży park zaplanowano na delikatnym zboczu, na północ od głównych, miejskich atrakcji turystycznych i brzegów estuarium rzeki Tag. Można go podzielić mniej więcej na trzy główne sekcje, z centralnym, trawiastym skwerem i charakterystycznymi, geometrycznymi żywopłotami. W północno-wschodniej części parku znajduje się mały, ale nadzwyczaj kolorowy ogród ozdobiony dziesiątkami posągów.
W parku znajduje się również dawny pawilon wystawowy, dziś nazywany pawilonem Carlosa Lopeza, tłumnie odwiedzanych przez turystów, na ścianach którego można oglądać wyjątkowe w ornamentyce panele ceramicznych płytek azulejos. Z kolei na zachodniej pierzei parku zaprojektowano staw rybny i intrygujący w formie kompleks szklarni pełnych egzotycznych roślin nazywany Estufa Fria. Park wieńczy maszt, na którym zwykle unosi się duża flaga Portugalii. Warto pamiętać, że odbywają się tu tradycyjne, majowe targi książki zainaugurowane w latach trzydziestych XX stulecia.
Historia powstania parku
Park powstał pod koniec XIX wieku jako przedłużenie głównej, miejskiej alei. Pierwotnie był znany jako Parque da Liberdade, co miało nawiązywać do dnia odzyskania niepodległości przez Portugalię przed kilkoma wiekami i ulicy, którą wieńczy. Zaledwie kilka lat później przemianowano go na cześć brytyjskiego króla Edwarda VII, który odwiedził miasto w celu wzmocnienia historycznych więzi między brytyjską koroną a zamorskim partnerem handlowym.
Widok z parku Edwarda VII w stronę placu markiza de Pombal
Pomnik 25 kwietnia
Na szczycie zbocza, na małej esplanadzie oznaczonej czterema dużymi filarami, stoi nowoczesny pomnik upamiętniający rewolucję z 1974 roku. Monumento ao 25 de Abril został zaprojektowany przez portugalskiego rzeźbiarza João Cutileiro. Składa się między innymi z kunsztownej fontanny w kształcie skały, wspartej na potężnych rozpórkach i osadzonej w niecce z artystycznie pokruszoną ścianą, czy też połamanymi kolumnami. Spod barierek otaczających instalację roztacza się zaskakujący widok na południową część miasta.
Pawilon Carlosa Lopesa
Oryginalny budynek pawilonu został zaprojektowany przez dwójkę spokrewnionych architektów Carlosa oraz Guilherme Rebelo de Andrade specjalnie na wystawę Expo w brazylijskim Rio de Janeiro na początku lat dwudziestych XX wieku. Konstrukcja została wkrótce po prezentacji przewieziona między kontynentami i przebudowana w Lizbonie. Wówczas oficjalnie przemianowano ją na Pałac Wystaw na odbywającą się w 1932 roku Wystawę Przemysłową.
Na głównej fasadzie umieszczono niebiesko-białe panele kafelkowe wyprodukowane przez fabrykę Sacavém oraz mistrza ceramiki Jorge Colaço, przedstawiające heroiczne sceny z historii Portugalii. Rzeźby „Arte” i „Ciencia” znajdujące się z przodu zabytku są autorstwa rzeźbiarza Raúla Xaviera, który wprowadził swoją koncepcję w związku z wykorzystaniem infrastruktury do różnych działań sportowych i kulturalnych, w tym do mistrzostw świata w hokeju na rolkach po zakończeniu II wojny światowej.
W 1984 roku pawilon ponownie reaktywowano oraz nadano nową nazwę na cześć portugalskiego sportowca Carlosa Lopesa, zdobywcy złotego medalu w maratonie na olimpiadzie w Los Angeles. Kolejne lata to era zaniedbań i konsekwentnego niszczenia budynku, co zakończyło się zamknięciem w 2003 roku i gruntowną renowacją, która współcześnie zachwyca turystów. Obecnie w pawilonie odbywają się różnego rodzaju wydarzenia choćby pokazy mody czy koncerty.
Estufa Fria – najciekawsza szklarnia w Portugalii
Zimny dom w Estufa Fria
Za punkt kulminacyjny Parque Eduardo VII dla większości zwiedzających uznaje się zdecydowanie Estufa Fria, ośmiohektarowy, duży ogród szklarniowy, który został utworzony końcem lat dwudziestych ubiegłego wieku przez architekta Raula Carapinha. Początkowo pomyślany jako miejsce do przechowywania różnych rodzajów egzotycznych roślin, stał się jednym z najprzyjemniejszych zielonych obszarów w Lizbonie, gdzie można spędzić wiele godzin między jeziorami, wodospadami, strumykami, posągami i setkami wspaniałych okazów botanicznych. Miejsce często daje obecnie odwiedzającym poczucie spokoju oraz wytchnienia podczas intensywnego planu poznawania zabytków, a współcześnie zarządza nim Rada Miasta. Szklarnię można podzielić na trzy odmienne obszary: „Zimny Dom” (Estufa Fria), „Cieplarnia” (Estufa Quente) i „Słodki Dom” (Estufa Doce).
Pierwszy fragment pokrywa specjalny dach, który chroni egzemplarze przed przenikliwym zimnem, jednakże pozwala na swobodną wymianę ciepłego powietrza podczas ciepłych miesięcy letnich. Rośliny te pochodzą z takich krajów jak Chiny, Australia, Meksyk, Peru, Brazylia, a także z regionu Półwyspu Koreańskiego. Za najważniejsze gatunki uznaje się paproć tasmańską, azalię i różne rodzaje kamelii. Cieplarnia została zbudowana w latach siedemdziesiątych XX wieku i zajmuje powierzchnię około 3000 metrów kwadratowych. Dzięki szklanej kopule można utrzymywać dość wysokie temperatury, tworząc idealny klimat dla wzrostu roślin tropikalnych, takich jak drzewa kawowe, mango lub bananowce. Ostatnie, najmniejsze pomieszczenie słynie z bogatej palety kaktusów.
Estufa Fria – zwiedzanie
Zwiedzanie Estufa Fria jest biletowane. W 2020 roku ceny biletów kształtują się następująco:
– Dorośli: 3,10 euro
– Dzieci (6-18): 2,33 euro
– Studenci i emeryci: 1,50 euro
– Lisboa Card – bezpłatnie
W każdą niedzielę i święta do godziny 14:00 wejście do Estufa Fria jest bezpłatne.
